Maar ik ben er wel weer met de skoter op uit geweest. Ik had iets beter weer verwacht, zon, maar die kwam pas echt door toen ik weer thuis was, tegen 15:00.
’s Morgens eerst met Lea weer gezwaaid naar de reetjes.
Daarna gewacht op beter weer, want het was behoorlijk bewolkt en duidelijk mistig in de hogere gebieden.
Na de lunch de knoop doorgehakt om toch maar te gaan. De zon probeerde door te breken, dus ik dacht, misschien breekt die onderweg door.
Rustig aan over het pad gereden, want dat was allemaal hard geworden door de dooi en het weer opvriezen. 20 tot 30km/u was hard genoeg.
Op naar het hoger gelegen ‘molengebied’.
Daar had het wat harder gevroren, want de bomen waren wit met bevroren rijp.
Bij een wegovergang, toch weer eens omgekiept. En dat terwijl ik al het moeilijkste stukje gehad had, maar er lag een groot stuk harde sneeuw, waar ik met de ski over ging en nog te rustig reed en toen zo omkiepte.
Helaas ben ik niet sterk genoeg om dan de skoter rechtop te krijgen.
Maar ik ben gaan scheppen, dat ging gelukkig wel, ondanks dat de sneeuw behoorlijk hard was.
Een geul naast de track (rupsband) geschept, zodat die schuin erin zou vallen en daarmee mij ‘helpt’ de skoter toch rechtop te krijgen.
En dat is dan ook gelukt.
Binnen 10s nadat ik de skoter weer rechtop had, kwamen er net 2 busjes van het onderhoudsbedrijf van de windmolens (Vestas) voorbij. Sterk uitziende jonge mannen achter het stuur. Nu hoefde ik er alleen maar naar te zwaaien, maar wat was het handig geweest als die zo’n 10 tot 15min eerder voorbij waren gekomen. Dan hadden we de skoter makkelijk rechtop gekregen en had ik niet hoeven graven…
Ach… het is me in ieder geval wel weer zelf gelukt, met niet al te veel moeite.
Doorgereden naar een ‘vindskydd’, open hutje, waar ik even pauze heb gehouden. In de zon, die eindelijk een beetje doorbrak, gezeten en wat gegeten en gedronken.
Daarna aan de terugweg begonnen en nu was de zon ook weer weg en was het nog mistiger. (Althans, het kan zijn dat de wolken laag hingen en het geen echte mist is geweest…)
Her en der geprobeerd hoe de (diepe) sneeuw naast het pad was. Ik weet dat die diep is, maar dat was nauwelijks te merken. Ook dat is door de dooi en vorst behoorlijk hard geworden. Toch op een paar plekken een beetje kunnen boondocken, maar echt lekker ging dat niet.
Wel was het veel makkelijker om overal te rijden. Ook op plekken waar het anders heel moeilijk is, door de diepe sneeuw, juist omdat het nu zo hard is.
Daarom een beetje risico genomen en toch eens het oude skoterpad naar Alanäs gepakt. Stukje van de route daardoor afgekort.
Er hadden eerder al skoters gereden, dus er was iets van een spoor, maar makkelijk rijden was het niet. Wel mooi!
Op die foto niet te zien, maar daarna ging het bergaf. En niet zo’n beetje! Het ging een behoorlijk lang stuk super steil naar beneden. En door de toch vrij harde ondergrond was het best eng. Het is niet zo dat ik gleed (denk ik), maar ik hoefde geen gas te geven en remmen ging ook niet echt.
Maar ook dat stuk en de rest van het oude skoterpad veilig doorgekomen. Beetje beangstigend, maar uiteindelijk wel gaaf om te doen.
In totaal ongeveer 2,5u weggeweest. Daarvan effectief zo’n 1,5u gereden, 30km, de rest was pauze, graven en een paar fotomomenten.
Heen en terug ben ik niet over het meer gegaan, maar een stukje over de weg gereden. Het meer vertrouw ik niet echt meer, vooral niet als je weet dat je hier omheen moet…
Al met al toch best een mooie rit. Mooi om toch de witte bomen te zien, maar vooral ook mooi dat ik zelf weer de skoter rechtop heb gekregen en het aangedurfd heb dat oude skoterpad te nemen, succesvol.
Skoterlivet 
Plaats een reactie