Lapland, Harriniva
Foto’s: https://photos.app.goo.gl/NwvSTmqVVN6HU7Pp9
13-2
Gearriveerd in Finland. Ik was vertrokken vanuit Düsseldorf naar Helsinki, en daarna naar Kittilä. Daar heb ik een van de andere meiden ontmoet, Arina, 23, ook uit Nederland. Helaas was mijn bagage was nog steeds in Helsinki… We zijn met een klein transferbusje naar het Harriniva Holiday Centre in Muonio gegaan. Daar zijn we ingecheckt en hebben de andere vrouw ontmoet, Tina, 37, uit Oostenrijk. Met z’n drieën hebben we gegeten. Daarna zijn we voor een kleine wandeling gegaan, hebben we van wat verderaf naar de honden in de huskyfarm gekeken en zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan in ons gezellig huisje.
14-2
De volgende dag hebben we onze gids ontmoet, Jani (37, 10 jaar getrouwd, een dochter van 7 en een zoon van 3). We kregen een goede warme winterbroek en jas, een helm en wat ander spul. Onze spullen die we dachten nodig te hebben stopten we in een grote plunjezak (dat was makkelijk voor mij, aangezien de bagage pas later zou komen) en de rest werd in een gesloten kamer in het hotel gelegd. We kregen enkele instructies en vertrokken. Het was geen zonnige dag, maar het was wel best fijn weer. We hebben buiten geluncht en ik moest daarna plassen, dus dat moest ook buiten gebeuren. Dat was een beetje frisjes, aangezien het ongeveer -15 was…
We zijn naar het Galdotieva Fell Centre in Leppäjärvi gegaan, in totaal hebben we deze dag zo’n 110km gedaan. Hier kwam mijn bagage aan. En voor het avondeten heb ik een heerlijke sauna genomen. Arina en ik hebben ’s avonds nog weer even gewandeld. (En bijna overreden door een vrachtwagen.) En wederom vroeg naar bed in ons huisje.
15-2
Op woensdag zijn we naar Kilpisjärvi gegaan. We deden rond 160km, het was -20, en behoorlijk zonnig. We hadden lunch in een wildernishut, samen met twee Sami rendierherders.
Na wederom een lekkere sauna in ons huisje in Kilpisjärvi, zagen we het noorderlicht. Met het avondeten hadden we erg verse (lokale) vis. Deze waren ’s middags gevangen en wij hadden ze maar een paar uur later als avondeten. Na het eten zijn Arina en ik weer een stuk gaan wandelen, ook om te zien of we het noorderlicht nog beter konden zien. En daarna lagen we wakker in bed tot 24:00, om het noorderlicht te blijven bekijken vanuit onze bedden.
16-2
De volgende dag hebben we alleen een dagtripje gedaan. ’s Morgens zijn we naar de Halti geweest (de hoogste berg van Finland, 1365m), maar door harde wind konden we er niet op gaan. Het was erg koud, ik denk dat het zo’n -25 was en erg winderig. We hadden lunch in Kilpisjärvi. In de middag zijn we naar Kolmen valtakunnan rajapyykki geweest, het drielandenpunt van Finland, Zweden en Noorwegen. Tijdens de rit daar naar toe, moesten we een groot meer oversteken en het was een goed moment om even wat hoge snelheden uit te proberen. Ik denk dat ik net de 120km/u gehaald heb. Ik heb zeker even 110km/u gereden. (Ook al is de maximale snelheid in de bossen 30km/u, op het sneeuwscooter’trail’ (breed pad) 60km/u en op bevroren meren en rivieren is het 80km/u…)
We verbleven die nacht in hetzelfde huisje. We hebben deze dag zo’n 100km gereden.
Ik ben wel van een brugje afgevallen… de diepe sneeuw in. Het was geen hoge brug (althans, nu met die dikke sneeuw niet), en ik had niet in de gaten dat het brugje was. Ik volgde de gids, maar niet een op een zijn spoor. Ik zat een klein beetje meer naar rechts en met de rechterski ging ik net naast het brugje en voor ik er erg in had, was ik al helemaal naar rechts omgekiept. Om eruit te komen moesten Arina en ik aan de ski’s trekken terwijl Jani gas gaf. Tina was na mijn val gestopt en net op tijd, want haar linkerski stak al uit over de linkerkant van het brugje. Op de terugweg (het was naar het drielandenpunt), kwam ik vast te zitten in de diepe sneeuw in de ‘berm’ (zijde van het pad), maar ik kreeg me er zelf uit. Maar Tina bleek hetzelfde gedaan te hebben, en zij had zich te diep ingegraven om er zelf uit te komen.
17-2
Op de 4e dag deden mijn nek- en schouderspieren veel pijn. Het begon na de eerste dag, maar het was niet zo erg, want het was veel te leuk. Ieder van ons had of pijn in de nekspieren, schouderspieren of rugpijn. Deze dag gingen we terug naar Galdotieva. Ik moest weer buiten plassen, in de diepe sneeuw, want ik moest gewoon echt. We namen de rivierroute, over en langs de rivier op de grens van Finland en Zweden, welke pas 2 dagen open was (de route). We hadden lunch in een soort wegrestaurant (niet zo goed eten en niet zo leuk als de andere dagen, maar een beter toilet…) en we reden zo’n 180km. Het was warm, het was zeker -10. Tegen de middag was het weer niet zo goed. Het sneeuwde niet, maar de lucht was grijs, en weinig wind, waardoor alles wit was. Het was moeilijk om contrast te zien en de gids te volgen. Maar we hebben allemaal veilig Galdotieva gehaald, ook al kwam Arina deze dag vast te zitten.
18-2
De laatste dag op de sneeuwscooter was een goede dag. Jani leek meer plezier in het rijden te hebben. Normaal als we (te) hard reden, reed hij 90, terwijl wij inhielden en dan vol gas erachteraan gingen, maar vandaag probeerde een stel tieners ons in te halen op een groot meer, en Jani leek te denken ‘echt niet’ en reed nu zelf 100km/u. We reden over 5 kleine meren terug naar Harriniva. We deden zo’n 130km. Het was echt erg jammer dat het de laatste dag was. We waren allemaal een beetje somber daardoor. Jani moest naar een feest van een vriend en kon niet blijven voor het avondeten, welk een speciaal avondeten was, met veel lekker eten. We hebben wel zijn vrouw en zoontje ontmoet, vlak voor hij wegging, want zij moesten hem ophalen, omdat de accu van zijn auto leeg was.
19-2
De laatste dag voor mij en Tina. Arina had nog een extra nacht geboekt om op een korte huskysledetour te gaan deze dag. We hebben haar en de honden gedag gezwaaid en zijn toen naar vliegveld in Kittilä gegaan. In Helsinki had ik een kort afscheid met Tina. En in Düsseldorf kwam ik erachter dat mijn bagage nog in Helsinki was…
De hele reis was geweldig. Ik kan het iedereen aanraden.
Op het eind vertelde Jani ons dat we zeer goed gereden hadden. Iedereen was een keertje vast komen te zitten en dat leek minder dan normaal (en dat terwijl er normaal dus voornamelijk mannen meegaan met deze tour). Ik tel niet de keer mee dat ik mezelf eruit kon krijgen, alleen mijn ‘val’ van de brug. We zijn onder bruggen door gereden, over rivieren (dat was raar om te doen) en we zijn ook over een lange hangbrug gereden. We hebben kei veel verschillende landschappen gezien. Van besneeuwde bossen tot de Arctische toendra en een ‘maanlandschap’, met allemaal (lastig te ontwijken) stenen in de bergen tot grote en kleine meren en rivieren. Allemaal boven de poolcirkel en lekker koud. Ook heb ik het geluk gehad om het noorderlicht te zien.
We hebben in totaal bijna 700km gereden in die 5 dagen. Het was nooit om de snelheid te doen, maar op de meren kon je wel echt snel gaan. Het was allemaal heel erg mooi.
Ik heb eigenlijk niet echt last van de kou gehad, behalve die winderige dag in de bergen.
Iedere morgen, met het ontbijt, konden we genieten van heerlijke gerookte zalm en rendiervlees. En ook het avondeten was telkens erg goed, met vlees (voornamelijk rendier) en vis.
(En ik heb me daar een mooi mes gekocht.)
Skoterlivet 