Experience Arjeplog 2017
Foto’s: https://goo.gl/photos/n1GeCHDqg7Gz253B8
(Een paar voor elke dag op de sneeuwscooter.)
Dinsdag 17-1
Deze dag was een vermoeiende reisdag, dus weinig spannends over te zeggen.
Lang rijden naar Schiphol, want er waren veel files, omdat er een stroomstoring in Amsterdam was, waardoor de treinen niet reden. Vliegen van Schiphol Amsterdam naar Stockholm, daar dik 4 uur wachten op de volgende vlucht naar Skellefteå. En van daaruit een autorit van 3 uur naar Arjeplog. Wel onderweg een rode vos de weg over zien rennen.
Vertrokken om 7:00 en uiteindelijk waren we, Arina en ik, om 23:00 in het ons toegewezen huisje.
Woensdag 18-1
We begonnen rustig om 10:00. Dan is het licht en hebben we al een licht ontbijt gehad.
Pontus was onze gids deze dag. Hij was er de vorige keer ook en vond het leuk dat we er weer waren. Joakim was er ook en was blij om ons weer te zien. En nu hebben ze een leuke hond, een bruine labrador genaamd Scott. Hij is van Pontus, maar loopt de hele dag bij de winkel en werkplaats rond. Bewust een donkere lab, omdat deze goed in de sneeuw te zien is. Volgens Pontus ziet hij soms alleen de 4 pootjes van Scott boven de sneeuw uitsteken, als hij lekker in de sneeuw aan het rollen is.
Deze dag mochten we op de Ski-Doo Renegade BC 600 137″. Het was een dagje om er weer even in te komen en dat ging goed. We probeerden ze ook uit in de diepe sneeuw. Het was weer even wennen, na twee jaar geen sneeuwscooters gereden te hebben, maar het was heel leuk. We hebben nu ook echte poedersneeuw, echte pow, gehad. Pontus vond dat we het erg snel weer opgepakt hadden en zag zelfs al verbeteringen ten opzichte van de vorige keer.
Ook hebben we nog hard over een meer gescheurd. We reden zo’n 130km/u.
In het pikkedonker, 17:00, zijn we nog een extra rondje gaan doen. De berg op, op zoek naar Noorderlicht. En dit hebben we ook gevonden en mooie foto’s van kunnen maken. Het waaide wel heel hard, echt storm. ’s Morgens lag er nog een dik pak sneeuw op de bomen, ’s middags was dit er vanaf gewaaid.
Als avondeten hebben we genoten van het buffet. De temperatuur was denk ik zo’n -3 gr C.
https://youtu.be/HXB3cg3zosc
https://youtu.be/rteK_Sq5MvM
Donderdag 19-1
We zouden eigenlijk deze dag vertrekken voor een overnachting in het ‘wilderniskamp’,
Vuonatjviken, waar we vorige keer ook een aantal nachten waren geweest.
Door de storm (sneeuw en harde wind) die de vorige dag al begon en in de avond en nacht hevig is geweest (vooral in de bergen bij het kamp), wisten we dat dit niet door zou gaan.
’s Morgens was er nog altijd veel sneeuw en wind. We zijn toch gaan rijden. Daar waren we tenslotte voor daar. De gids was AnnaCarin. Om het vollediger te maken, AnnaCarin Karlsson, voormalig Europees snowcross kampioene (net zoiets als motorcross, maar dan met sneeuwscooters)! (https://teamannacarin.wordpress.com/page/5/ en ook dit is zij: http://experiencearjeplog.se/)
We reden deze dag op andere sneeuwscooters. Arina op een Ski-Doo FreeRide 800 146″ en ik op een Ski-Doo Summit SP 600 154″. We zouden eigenlijk ruilen, maar Arina was al voor de reis verliefd op de Freeride en wilde dus niet ruilen. Ik had er ook niet zo’n behoefte aan, want het ging best lekker met die Summit in de diepe sneeuw.
We hebben ook goed weer gehad, gelukkig. Het was zelfs zo dat we in 10 minuten tijd en een kort ritje van de ene diepe sneeuw plek naar de andere van sneeuw en storm naar rustig weer met een zonnetje gingen.
We hebben veel in de diepe sneeuw gespeeld, veel krappe bochtjes met tegensturen geprobeerd. Af en toe (of eigenlijk geregeld) kiep je dan om, maar deze keer konden we er redelijk makkelijk zelf uit komen. Een keer had ik toch echt hulp nodig. Ik was een beetje omgekiept en dacht er zelf wel uit te kunnen komen. Het was wel vlak bij een nog open beekje. Blijkbaar was ik dichter bij dat beekje als in eerste instantie gedacht, want toen ik op de sneeuwscooter wilde klauteren zakte ik in een keer een heel stuk dieper weg. Wel nog in de sneeuw en niet echt in de eronder stromende beek. Maar wel echt met mijn armen en benen omhoog. Op zo’n manier dat ik zelf er echt niet meer uit kon komen, net als een schildpad op z’n rug. Gelukkig had AnnaCarin het gezien en trok ze me omhoog en hielp me met de sneeuwscooter en ik ging weer vrolijk verder. Later zei ze nog, dat het ene moment dat ze keek, mij nog zag en dacht dat ik mezelf wel kon redden, ze keek even de andere kant op en toen ze terug keek, was ik verdwenen… Zo kan het dus gaan… Maar het was vooral heel grappig.
We hebben wat wheelies gemaakt en we zijn ook de bossen ingegaan. Maar door de steilheid in het bos en de diepte (en zachtheid!) van de sneeuw was dit toch nog net te lastig. We zaten om de meter vast en dan ook nog behoorlijk vast, dat AnnaCarin ons toch geregeld moest komen helpen.
Ook weer hard over een meer gescheurd, nu was het zeker met 140km/u…
Als diner hadden we een heerlijke elandburger.
’s Avonds, 20:00, hadden we toch wel weer zin in nog een ritje. Dus volledig in onze sneeuwscooterkleding (dat is iedere keer echt een heel geplaar om alle laagjes aan en uit te krijgen), naar de winkel/werkplaats heen. We dachten, dan kunnen ze minder makkelijk nee zeggen, dan als we in de meer gewone kleding komen en ons daarna dan nog weer moeten omkleden. Pontus was er en had wel zin. ‘Het is niet zo dat jullie me vragen om de belastingformulieren in te vullen, maar om te gaan sneeuwscooterrijden!’ Ik mocht deze keer op een Polaris Switchback Assault 600 144” en Arina weer op de Ski-Doo Renegade BC 600 137″. Het was een mooi en uitdagend ritje. Veel diepe sneeuw over een sneeuwscooterpad waar voor ons nog niemand gereden had en ook veel hobbels. Ook een echt mooi bos, het was een heel oud bos, met mooie oude grote bomen, met weer opnieuw sneeuw op de takken. En we hebben 2 elanden gezien!
De route die we hadden gereden was normaal een tocht van 3,5 uur, wij hadden er 2 uur over gedaan. We reden dus stevig door, toch zo’n 65km/u door het bos. Op deze route, dus vooral een onbewerkt pad, vond ik de Switchback Assault fijn rijden.
https://youtu.be/YHzMYacUjSw
https://youtu.be/xoivmhzAMWs
https://youtu.be/mVBNQnA5Pig
Vrijdag 20-1
Weer niet naar Vuonatjviken en deze keer was dat wel de planning, dus we stonden erg vroeg gepakt en gezakt klaar. De reden was dat een groot meer waar we overheen zouden moeten om daar te komen nog niet helemaal dichtgevroren was. Er waren wel al ‘locals’ overheen gegaan, maar er was nog geen goedgekeurde route over afgezet. We zouden daarom zaterdag naar Jäckvikk gaan om daar een nacht te blijven.
Dus deze dag kreeg een andere, maar natuurlijk wel leuke, invulling. De gids voor de ochtend werd Anton. Hij is eigenlijk de opvolger van Joakim. Joakim regelde vorige keer alles, vooral qua gidsen, maar is een stapje hogerop gekomen en nu was Anton degene die alles regelde.
We waren eindelijk op echte diepsneeuwmachines, de Lynx Boondocker 800 3900mm/154”. Lekker stevige motor met 800cc en een lekker lange track (de rupsband) van 3900mm, waardoor het in de diepe sneeuw allemaal net wat lekkerder en makkelijker gaat. We vielen iets minder vaak om, zaten iets minder vaak vast en konden ook makkelijker zelf loskomen als we vastzaten of omgekiept waren. En in de echte heerlijke diepe pow (poedersneeuw) goed kunnen oefenen op het maken van een donut (heel klein rondje, dus strak sturen). Geen donut kunnen maken, maar wel in de buurt kunnen komen. Het tegensturen was nu wat makkelijker. Ook door de aanwijzingen van Anton, die in het verleden onder andere sneeuwscooterles in het leger heeft gegeven. Hij heeft ons ook meegenomen terwijl hij stuurde. Zo kreeg je het gevoel van de balans die je nodig hebt. Het was heerlijk om door de diepe sneeuw te carven (van links naar rechts gaan). Je hoefde niet eens echt veel moeite te doen. Als je door je knieën boog en als het ware met je voet drukte op de treeplank waar je op staat (running board), maakte je vanzelf een lichte boog. De sneeuw was echt lekker en ging over de ski’s en de sneeuwscooter heen. Zo lekker fluffy was die.
Na de lunch ging AnnaCarin weer met ons mee. Weer een leuke tocht met carven en bochtjes maken in de diepe sneeuw.
Ook hebben we een aantal leuke sprongetjes kunnen maken, zoals bij een overgang (omhoog) van het meer naar het bos.
We hebben rendiersteak genomen als diner. Het was lekker, maar viel toch wel wat tegen. Want dit was het duurste, maar erg weinig. Ook geen frietjes erbij of zo.
Even liep het hele restaurant leeg, omdat er Noorderlicht te zien was. Ik ben even gaan kijken, maar het was voor Arina en mij niet bijzonder genoeg, dus snel weer naar binnen om verder te eten.
https://youtu.be/uiypqL_y9K8
https://youtu.be/Xii5ctNgik0
https://youtu.be/MdzthGni1nk
https://youtu.be/1DaUMAq0FtQ
Zaterdag 21-1
Eindelijk toch weg. Op naar Jäckvikk. Met Alex. Dit is een vriend van Anton, die speciaal voor ons was gevraagd of hij als gids wilde komen. Hij had wel al een eerdere ‘standaard’ twee-uurstochtje gegidst, maar nog niet zoiets.
We hadden (helaas) weer de Renegades. We hebben Alex een aantal keren aan ‘moeten’ geven dat het wel wat sneller mocht. Hij reed voor ons nog iets te langzaam. Uiteindelijk reden we op een lekker vlot tempo. Onderweg veel gespeeld in de diepe sneeuw en het weer erg leuk gehad. Ook nog gestopt bij het ijsfontein waar we de vorige keer ook waren geweest, het blijft bijzonder en mooi. De eerste 55km hebben we in ongeveer 3 uur gedaan, door al het spelen. Het werd tijd om te gaan lunchen en we wilden het liever niet buiten doen. We waren redelijk dichtbij Jäckvikk, dus besloten om daar heen te gaan. Volgens mij had Alex honger, want die laatste 11km hebben we in 10 minuutjes gedaan. De route was er ook naar, want het waren brede geprepareerde (groomed) sneeuwscooterpaden. En blijkbaar is de Renegade daar echt goed geschikt voor. Alex vertelde met de lunch dat doordat we zo vaak gezegd hadden dat het wel wat sneller mocht, dat hij dacht, ‘nou ik zal ze eens krijgen’ en gaf daarom flink gas, maar telkens als hij om keek, waren we er nog…
Het was redelijk weer geweest, maar na de lunch werd het minder en sneeuwde het. We zijn toch weer zo’n 60km gaan rijden, een klein beetje in de diepe sneeuw gespeeld en vooral over de geprepareerde paden gescheurd. We reden wel zo’n 80km/u over die paden. Er waren ook af en toe leuke hobbels die je met een lekker sprongetje kon nemen.
’s Avonds nog aardig gegeten en gezellig gekletst met Alex.
https://youtu.be/BtWiKjlpAL0
https://youtu.be/uip2MU8w_fI
https://youtu.be/fvsyP6Tyvhs
Zondag 22-1
Logischerwijs weer met Alex en de Renegades en vooral rondom Jäckvikk bezig geweest. Dus weer het ‘race’-pad gehad en ook weer veel gespeeld in de diepe sneeuw. Toch merk je dan wel dat een langere track prettiger is in de diepe sneeuw. En de 200cc extra misten we ook wel.
We zijn een leuke berg opgereden waar we een super uitzicht hadden.
Om van en naar die berg te komen moesten we een meer over waar toch wat slecht ijs was, met water erop.
Hierna zijn we snel terug naar Arjeplog gegaan. Weer een meer over gemoeten met slecht ijs en zelfs wat (kleine) wakken, maar flink gas geven en je bent er allemaal zo overheen. Een klein beetje gespeeld in de diepe sneeuw, maar vooral snel over de trails terug, in de hoop om ’s avonds na het eten nog een rondje te kunnen doen, maar helaas, dat zat er blijkbaar niet in. Onderweg wel weer twee elanden gezien (wellicht dezelfde als eerder). Ze bleven nu even staan om naar ons te kijken. Helaas konden we geen goede foto maken, want het was al donker.
Lekker gegeten, eland entrecote.
En tussen 22:00 en 23:00 super Noorderlicht gezien. Het was behoorlijk fel groen, het bewoog mooi en er waren zelfs wat bewegende oranje ‘vlammen’.
https://youtu.be/0KNlwcYcT3A
https://youtu.be/lw28ZEAVtGQ
Maandag 23-1
Helaas de laatste dag alweer. We zouden alweer de Renegades krijgen, maar hebben kunnen regelen dat we toch andere sneeuwscooters meekregen. Namelijk Arina op de Summit die ik eerder bereden had en ik op een Lynx Boondocker 800 3700mm/146”. Ik vond het leuk rijden, maar de uitvoering met de langere track (3900/154”) vond ik toch fijner.
Kalle was met ons mee. Een beginnende gids, jonge jongen, 19 jaar. Vol trots vertelde hij dat hij de dag ervoor zijn eerste tocht had gemaakt zonder ander toezicht. Ik dacht dus, wat zijn wij dan? En ik kreeg het idee dat hij de opdracht had gekregen om zelf veel lol in de diepe sneeuw te hebben en dat wij wel zouden volgen. Want zo geschiedde ook. En we hebben met z’n allen veel lol in de diepe sneeuw gehad. En ook super sprongen kunnen maken. Daar vonden we een leuk heuveltje voor waar we met z’n allen overheen bleven springen.
Nog een klein spannend momentje meegemaakt, vooral voor Kalle, want er kwamen toen we even stilstonden kort vlammen uit zijn sneeuwscooter. Waarschijnlijk uit de uitlaat, wat onverbrande gassen die vlam vatte door de hitte van de uitlaat.
https://youtu.be/WdL0TzHsaJs
We hebben in die 6 dagen alle paden en routes rond Arjeplog wel 3 of 4 keer gehad. We kenden redelijk de weg en wisten ook precies bij welke hobbeltjes en heuveltjes we leuk konden springen.
Volgens mij waren wij, vooral richting het einde van de vakantie meer als vrienden voor de gidsen, dan toeristen. Ze gingen meer en meer met ons om zoals ze met (nog niet zo goed rijdende-) vrienden zouden doen. Zij hebben ook zichtbaar veel plezier gehad in het onderweg zijn met ons.
Ze, met name Anton en Pontus, hebben zelfs tegen ons gezegd dat wij zelf een sneeuwscooter moeten kopen, het sneeuwscooterbewijs (als een soort brommerrijbewijs) halen, wat niet veel voor schijnt te stellen, en dan die sneeuwscooters stallen in Arjeplog om in de winter dan te kunnen rijden. En als het de juiste soort sneeuwscooters zouden zijn, zouden zij die dan wel in de rest van het seizoen van ons willen huren. En uiteindelijk zeiden ze, ach, jullie kunnen ook gewoon voor ons komen gidsen. B-)
We hebben nog een mooi vest gekregen van Joakim waar Experience Arjeplog op staat en een fijne buff. Wij hebben als dank voor de gidsen een fles Jenever achtergelaten. En Pontus kwam nog even speciaal gedag zeggen.
We zijn ook op hun facebook terecht gekomen: https://www.facebook.com/experiencearjeplog/photos/…3&theater
Dinsdag 24-1
hebben we weer een erg vermoeiende terugreis gehad.
Weer 3u rijden naar Skellefteå, vliegen naar Stockholm, daar weer 5 uur wachten, vliegen naar Schiphol, rijden naar Arina en voor mij nog rijden naar huis. Om 5:00 opgestaan en om 21:30 thuis en naar bed.
De reis was een beetje anders dan verwacht, met andere sneeuwscooters als gedacht en andere nieuwe (leuke) gidsen…
Maar het was de leukste vakantie tot nu toe!
Het was prijzig. We hebben pijn gehad: schouders, nek en rugklachten, knieën naar z’n grootje, schenen bont en blauw en mijn polsen en duimen pijnlijk belast (daarna zelfs tijdelijk mijn linkerhand in een spalk gehad.). We namen onderhand ibuprofen als ontbijt, lunch en diner, en ook maar om lekker te kunnen slapen…
Maar het was het allemaal meer dan waard!
Volgend jaar hopelijk weer.
Voor de geïnteresseerden, na al deze verschillende sneeuwscooters te hebben gereden, denk ik dat ik een Ski-Doo Summit 800/850 155” of een Polaris Pro RMK 800 155” (vergelijkbaar met wat we vorige keer vooral hadden bereden) net wat leuker had gevonden dan alles wat we nu bereden hebben. Voor in de diepe sneeuw dan. De Lynx Boondocker 800 3900mm/154” zit wel heel dichtbij. Dus een 800cc sneeuwscooter met een lange track.
Voor het rijden op het trail (de paden), zou ik de Polaris Switchback Assault kiezen, in ieder geval eerder dan de Ski Doo Renegade.
Wat ik sowieso wel fijn vond, was dat er overal een elektrische start op zat en dat ik niet aan een touw moest trekken om de motor te starten wat me dan 9 van de 10 keer niet lukte zoals vorige keer.
De gidsen reden overigens vooral op een Polaris Voyageur 600 144”, maar wij hebben geen behoefte gehad om die te proberen.
(Grappig feitje, het center (de winkel en werkplaats) heet het Polaris Experience Center, maar ik heb dus alleen kort de Polaris Switchback Assault bereden en Arina helemaal geen Polaris…)
Skoterlivet 