Met stroomuitval en het fijne weer, in zoverre, er probeerde een zonnetje door te breken, dus droog en redelijk helder, en met net + graden (wat dan eigenlijk minder is), had ik besloten om weer met de skoter op pad te gaan.
Wilde kijken of ik naar ‘quelkleppe’ (geen idee hoe je het schrijft) kon komen. Vorig jaar daar geweest, is een hut bovenop de berg (tussen de windmolens).
Dat is nog weer een heel stuk verder dan weer ik was geweest (en met Mieke en Nico was geweest).
Ik ben nog geen km van huis, of het eerste obstakel is er al, een omgevallen boompje.
Kreeg het niet weggetrokken, dus maar zagen.
Verder leek het hele stuk, tot aan dat ‘keerpunt’ van de andere keren, alsof iemand het had geprepareerd. Wel voor de laatste paar sneeuwbuien, maar toch. Makkelijk rijden dus. Al zou Nico met z’n hakmes weer opnieuw kunnen beginnen, weer heel veel besneeuwde overhangende boompjes en takken.
Na dat keerpunt geen trail of iets te zien,maar dat is een (oude) bosweg, dus op zich wel open. Maar jongens, wat een sneeuw. Echt diep. Was nauwelijks in vooruit te komen en bij het minste of geringste lag ik (bijna) op z’n kant en/of zat aan de zijkant van de weg. Zie die weg ook meer als een dijk, want aan weerszijden een helling.
Na 3 keer zo vast te zitten dat ik me eruit moest graven was ik dat moe en heb ik me (ook weer met behoorlijk wat moeite) gedraaid.
En terug.
En ook dat was niet makkelijk. In mijn eigen spoor ging haast niet, weer veel omkiepen. Maar ernaast ook niet echt, want dan zat ik langs de weg.
En dat gebeurde dus. Vlak bij dat ‘keerpunt’, kwam ik echt langs de weg van de helling af.
Ik heb me een keer los weten te krijgen, graven, gedoe en volgas eruit, maar ik kwam die helling de weg op niet meer op. En iets verderop stonden boompjes. Ik had geen idee hoe daar nu nog uit te komen. Heb wel wat gegraven, maar wist, als ik wat probeer, eindig ik in die bomen en ben ik nog verder van huis.
En ik was natuurlijk ook al moe.
Dus eindelijk Nico gebeld. Was ook nog even lastig die eraan te krijgen, maar uiteindelijk gelukt.
Die is op zijn sneeuwscooter gekomen.
Dat duurde natuurlijk ook nog even en in de tussentijd ben ik met de lier aan de gang gegaan. Ik denk dat io mezelf er op die manier uiteindelijk wel uit had gekregen, maar dan was ik uren verder geweest. Ik was dus blij toen Nico kwam.
Hij heeft zich (ook met moeite) weer terug bij dat ‘keerpunt’ kunnen draaien, om nu achteruit naar me toe te komen. Ik had in de tussentijd een soort pad weten te maken helling op naar de weg toe en de lier weer los.
Takelband vanuit de skoter naar die van Nico. En na een pauze, hadden we allebei nodig, met allebei gas geven heel makkelijk, en dan ook echt heel makkelijk, over dat paadje, hup zo de weg op.
Weer pauze. En toen, zonder problemen terug naar huis.
Wel moest Nico nog een paar keer stoppen om toch wat takken af te breken die hem in de weg hingen. Hij had zijn hakmes niet mee…
Ergens ben ik wat teleurgesteld dat ik de hulp van Nico heb moeten inroepen. Maar wel blij dat het zo toch gelukt is.
En ik vraag me af, of het was gelukt als ik verderop vast had gezeten, of Nico dan wel met zijn skoter tot daar was kunnen komen.
Het lijkt soms wel of die Polaris Titan makkelijker over de diepe sneeuw gaat dan de Boondocker Deep Snow… De Boondocker graaft zich in terwijl de Titan meer erop blijft.
Lijkt.
Want nogmaals, als ik verder van dat ‘keerpunt’ was afgeweest, dus in die echt diepe sneeuw (en diep was dat ik er tot over de heupen in wegzakte!) vastzat, weet ik niet of Nico wel tot daar had kunnen komen. Al had hij wel het voordeel van mijn spoor en omdat de zijne breder is, werkt dat dan wel. (Behalve bij de punten waar ik vast had gezeten…)
4u en 18km… En nu doodmoe en pijn in m’n onderrug.
Skoterlivet 