Verslag vakantie Lapland, Arctic Wild Adventures
De eerste en laatste dag waren reisdagen, dus vooral veel in het vliegtuig gezeten.
Wel hebben we de eerste avond gelijk het Noorderlicht gezien. En ook het ontvangst in het Polar Nights Guest House in Kangos door Nigel (gids en eigenaar Arctic Wild Adventures) en Lena (gastvrouw en vrouw/vriendin van Nigel) was direct erg goed. Overigens is Nigel een Engelsman die al 13 jaar naar Zweden komt, ooit ook gewoon op vakantie zoals wij, vrienden leren kennen en daar toen wat vaker in het jaar mee sneeuwscooterrijden. 5 jaar geleden is hij Arctic Wild Adventures begonnen en 4 jaar geleden in Zweden komen wonen. Lena is een Oekraïense, die hij via het internet ontmoet heeft.
Donderdag 28-2,
de eerste dag (op de sneeuwscooter), hebben we gelijk 190 km gereden. Dit was op zich wel vermoeiend. En we hebben in die eerste dag ook gelijk zo goed als alles meegemaakt; o.a. hobbels, snelheid en leuk dingen op rivieren en meren, in het donker en in de sneeuw gereden.
De tocht was van Kangos (Zweden) naar Karesuando (Zweeds)/Karesuvanto (Fins), een plaatsje op de grens van, jawel, Zweden en Finland.
De lunch hebben we gegeten in Muonio (Finland) in een soort diner/tankstation/shopje.
Vooral ’s ochtend hadden we veel bulten en hobbels. En aangezien we nog niet goed wisten hoe je het best staand moet rijden, om zo die hobbels op te vangen, viel dat best tegen en was het best zwaar en vervelend. Arina was ook nog haar fotocamera kwijt geraakt (uit haar rugzak gevallen), maar gelukkig vond Nigel die snel genoeg terug. De omgeving maakte de route in de ochtend natuurlijk goed. En het weer was ook nog niet heel slecht. Wat zeg ik, we hadden het eigenlijk bloedheet. ’s Middags was het andersom. De route was een stuk beter, maar het begon te sneeuwen en het was een stuk kouder. Op rivieren en meren stopte Arina en ik af en toe even, om dan volgas op te trekken waardoor je ‘steigert’. Dat was leuk!
Op een bepaald moment waren we eigenlijk echt doodmoe. Maar ja, we moesten toch verder. Gelukkig kregen we toen even ‘pauze’, doordat de gids (Nigel) de route kwijt was. Hij had zelf ook nog niet veel gereden in die omgeving en deed veel op de GPS en bordjes. “Doodmoe en gebroken” kwamen we uiteindelijk aan bij het Davvi hotel in Karesuvanto, waar wij een cabin/lodge/luxe huisje/cottage toegewezen kregen. We hebben toen wat in het restaurant van het hotel gegeten (buffet). Daarna hebben Arina en ik een wandelingetje gemaakt en het vage groene Noorderlicht gezien en zijn we naar bed gegaan.
Filmpjes van deze dag: http://www.youtube.com/watch?v=S1LFmnzHKVU , http://www.youtube.com/watch?v=fEyXBb7MRHU
Vrijdag 1-3,
de tweede dag, hebben we zo’n 120 km gereden. De rit was van Karesuvanto naar Kilpisjärvi (Finland). De lunch hebben we onderweg rondom de sneeuwscooters gegeten. Dit was echt een super dag. Zonnetje, gemiddeld zo’n -20 graden en een leuke route, ook al zijn we behoorlijk wat keren vast komen te zitten. Daardoor wat meer sneeuwscooter leren rijden: Hoe om te gaan met wat diepere sneeuw? Vooral proberen te staan. We hebben ook weer lekker hard over meren heen gescheurd, met zo’n 110 km/u. Wel zat ik ook een keer bijna tegen een boompje. Dit kwam doordat ik van de track af ging, wist dat ik extra gas moest geven om door die sneeuw te gaan, maar het boompje kwam iets sneller op me af dan dat ik tussen dat boompje en een ander boompje weer naar links de route op meende te kunnen sturen. Maar omdat ik dus vlak voor het boompje gestopt was, kon de gids er niet mee vooruit. Achteruit zetten hielp niet, want de scooter groef zich dieper in. Na behoorlijk was gegraaf, gesjor, wat heen en weer gas gegeven, kreeg Nigel, met hulp van ons de sneeuwscooter toch weer op de track. Overigens, de track, ook wel trail, is in Finland een (door de overheid) (enigszins) bijgehouden sneeuwscooterpad en de sneeuw is daar steviger, harder aangedrukt, dus erlangs zit je gelijk in de diepere sneeuw en kun je vast komen te zitten (of omkiepen op een hellinkje). In Zweden is de track meer een (veel) bereden pad, waardoor ook de sneeuw compacter is.
In Kilpisjärvi heb ik in de sauna in onze cabin gezeten. Daarna hebben we lekker gegeten in het restaurant die bij de cabins hoort. Ik had rendiersteak met pepersaus. Daarna hebben Arina en ik natuurlijk weer een wandeling gemaakt. Omdat we vorig jaar ook al in Kilpisjärvi waren, wisten we de beste plek. Boven op een heuveltje, bij het lokale VVV-kantoor, wat ’s winters dicht is. We konden er deze keer niet komen via een route met traptreden wat we vorig jaar hadden gebruikt, want daar zakten we gelijk tot aan de heupen weg in de sneeuw. Er was dit jaar duidelijk veel meer sneeuw gevallen dan vorig jaar. We hebben uiteindelijk een sneeuwscooterspoor gevonden (waardoor de sneeuw daar weer wat steviger was) en konden we komen waar we wilden zijn. Daar gezellig gezeten en inderdaad weer het vage Noorderlicht gezien. Deze keer was het wit. Uiteindelijk terug gelopen en naar bed.
Dit vond ik de een na leukste dag. Dit vooral door de variatie in de route en in het rijden. Ook het vast komen te zitten vond ik op zich best leuk.
Filmpjes: http://www.youtube.com/watch?v=OPmbpzJq18U , http://www.youtube.com/watch?v=-wQjjAO0hqM
Zaterdag 2-3,
dag 3, zijn we rondom Kilpisjärvi gebleven. De dag begon zonnig en het was gemiddeld die dag zo’n -15 graden. We hebben tegen de 100 km gereden. En we zijn gestart met de Noorse bergen in te gaan. Maar de route hield op. We waren een van de weinigen die überhaupt nog maar de bergen in waren gegaan, en de gids kon verderop alleen sporen zien van speciale ‘hill climbing’ sneeuwscooters, dus moesten we omkeren. In die bergen hebben we echt sneeuwscooter leren rijden. Zo moest je echt aan de zijkanten van de sneeuwscooter gaan hangen om niet om te kiepen. Dit leer je natuurlijk pas nadat je al een keer omgekiept bent… Toen de route ophield, zijn we een andere route Noorwegen in geweest, maar ook hier hield de route op (+/- 30 km Noorwegen in). Het was op een meer, waar te veel open water was, wat gewoon gevaarlijk was om daar omheen proberen te rijden, en omdat je in Noorwegen niet van de vaste sneeuwscooterroutes af mag, konden we ook geen andere weg vinden om verder te gaan (ook al hebben we wel gezocht). Dus maar op een mooi plekje weer rondom de sneeuwscooters de lunch genuttigd.
We zijn toen maar even naar het drielandenpunt geweest en we waren uiteindelijk lekker vroeg weer terug in onze cabin in Kilpisjärvi. Het weer was op de tocht naar het drielandenpunt ook in een keer omgeslagen. Het was gaan sneeuwen en hard gaan waaien, dus we waren blij dat we niet verder hoefden en niet in de bergen waren. Zo hoorden we later dat er die dag 5 mensen vermist waren uit een groep van 9 vrienden die de bergen in waren gegaan. Ergens denk je dan toch, ‘dat hadden wij kunnen zijn’. Dagen later hoorden we dat ze een hutje gevonden hadden, daar de nacht hebben doorgebracht en toch veilig terug in hun hotel zijn kunnen komen, de dag erna.
Ik ben in de cabin weer even in de sauna geweest. We hebben wat gerelaxt, wat in de cabin gehangen. Weer lekker gegeten. Ik had maar weer diezelfde steak, maar nu zonder saus. Echt een heerlijk stukje vlees is dat rendiersteak. Overigens is gedroogd rendiervlees, een soort beef jerky-achtig spul, ook erg lekker, met een aparte smaak. Daarna hebben we weer een wandelingetje gemaakt, ondanks dat het een beetje sneeuwde, maar ik had het al in mijn aantekeningen van die dag geschreven, dus moesten we wel… 😉 Natuurlijk geen Noorderlicht gezien in dat weer. Toen we terug in de cabin kwamen, zagen we dat Nigel een film aan het kijken was, die ik meteen herkende en ook zag dat die nog niet zo lang bezig was. Dus hebben we gezellig met z’n drieën Die Hard 4.0 (Live Free or Die Hard) gekeken en daarna weer lekker naar bed.
Dit was ook een erg leuke dag (4e), vooral omdat het rijden in de bergen zo interessant was. Mooie omgeving en uitzichten, en leerzaam qua rijden.
Filmpjes: http://www.youtube.com/watch?v=r7hHdidykW4 , http://www.youtube.com/watch?v=0a6OUOpBxcE
Zondag 3-3,
dag 4, was een leuke dag. We zouden eigenlijk nog een dag rondom Kilpisjärvi blijven, maar er was slecht weer gemeld. En we zouden maandag een hele pittige tocht krijgen, waardoor Nigel een en ander omgegooid had, zodat we nu al richting ons einddoel van maandag konden gaan en het zowel deze zondag als de maandag beter zou zijn. We zijn daarom vanuit Kilpisjärvi naar Enontekiö gereden. Dit was 175 km. En de temperatuur was weer gemiddeld -15 graden. De dag begon met sneeuw, maar de route was perfect. We waren eerst bij de bergen in Finland, waar we goed door konden rijden. Later werd het ook beter weer, met een waterig zonnetje, en nog steeds een super route in een iets meer begroeide omgeving. Een deel van de route was een stuk wat we vorig jaar ook hadden gereden, maar dan andersom. Zo zijn we weer over een grote hangbrug gereden. We hebben bijna de hele route flink doorgereden, flink gas kunnen geven. Ik denk dat we bijna de hele tijd zo’n 60-70 km/u hebben gereden. De tocht was dan ook zo klaar. We hebben bij een hotel in het plaatsje gegeten, een buffet. Alle andere restaurants waren dicht. ’s Avonds zijn Arina en ik met een stepsleetje naar het strand gegaan vlak bij onze cabin en het meer op gesleet. Daar hebben we (zittend op de sleetjes) gewacht op het Noorderlicht en het inderdaad weer (vaag) gezien.
Deze dag vond ik de 3e leukste dag. Dit vanwege de perfect te rijden route, wat we op dat moment ook even nodig hadden.
Filmpjes: http://www.youtube.com/watch?v=1dPT-V-feek , http://www.youtube.com/watch?v=GuKP7Acjbbs
Maandag 4-3,
de vijfde dag op de sneeuwscooter. Deze dag begon met een temperatuur van -30 graden! Uiteindelijk was het ook die dag denk ik zo’n -15 graden. De rit was van Enontekiö naar de Torassieppi reindeer farm bij Muonio (Finland). Ik vond de route nogal saai. Het was alsof we over een soort sneeuwscootersnelwegen reden. Op zich wel prettig om te rijden, maar niet zo interessant. Op zich was de omgeving natuurlijk wel weer mooi en de zon scheen. En omdat we/ik ons/me een beetje verveelde deden we maar weer wat ‘spelen’ op wat meren, door weer met vol gas op te trekken en lekker hard, zo’n 115 km/u, te scheuren. We waren snel genoeg, na zo’n 75 km, op de bestemming (geen rendieren te zien) en na het wegzetten van de bagage in de cabin zijn we weer extra rondje gaan rijden. Althans, we zijn een stuk heen en dezelfde weg terug gereden. Het was zo’n 55 km (dus in totaal die dag was het 125 km). Een route met veel bobbels en hobbels, maar ook een heerlijk groot meer. En doordat we heen en terug reden, hebben we dat meer 4 keer gehad. Toen zijn we er makkelijk achter gekomen dat onze sneeuwscooters niet harder konden dan 120 km/u… En natuurlijk weer een keertje extra kunnen ‘steigeren’ (vol gas optrekken). Dit kon maar 1 keer, omdat Nigel zelf nu ook 120 doorknalde over het meer. Achteraf even nagevraagd, zijn sneeuwscooter zou maximaal 170 km/u kunnen, maar dan krijg je tunnelvisie en dan zie je niks meer en is het veel te gevaarlijk. Dus eigenlijk kun je er zo hard helemaal niet mee gaan. De reden dat hij dit vertelde, was omdat we vroegen of we niet zijn sneeuwscooter even mochten lenen om omstebeurt op het meer te spelen. In de cabin hebben we de kachel van spekstenen aangestoken en was het heerlijk warm. Het was helder, dus ook nu zijn we weer op Noorderlichtjacht gegaan. En per toeval bij wat wij denken de daadwerkelijke rendierboerderij moest voorstellen uitgekomen. We waren begonnen op een groot meer, maar om foto’s te kunnen maken van het Noorderlicht zaten ons lichten in de weg. Dus wij richting die lichten, bleek het een weg. Weg overgestoken, een zijweggetje met wat gebouwen ingelopen, waarbij je over een weiland of iets, uitkeek naar het Noorderlicht. En toen schrokken we ons rot, we hoorden rare geluiden (knallen, schoot er iemand op ons?), we zagen beweging. En realiseerden ons toen dat het een aantal rendieren waren die aan bomen of palen waren vastgebonden. De rendierboerderij, denken we. In ieder geval waren die beesten daar puur voor de toeristen. En eigenlijk vonden we ze een beetje zielig. Het Noorderlicht hebben we dus wel gezien, al bleef het vaag. Wel, net als de keren ervoor, bewoog het mooi.
Filmpje van deze 5e dag: http://www.youtube.com/watch?v=86DjyILff8s
Dinsdag 5-3.
Dag 6. Deze dag reden we terug vanuit Torassieppi, met -20 graden, naar Kangos, waar het -10 graden was. Dit was een tocht van iets meer dan 105 km. Het sneeuwde zowat de hele tijd, waardoor de track niet goed te zien was. En ik ben 2 keer vast komen te zitten.
We waren erg vroeg (13:00) terug in Kangos. Lena had een lekkere lunch voorbereid. Helaas hebben we ’s middags niet nog een stukje kunnen rijden, maar we wilden wel heel graag. Dus toen hebben we ons maar lekker gedoucht. Nog een stukje gewandeld waarbij we ijsjes hebben geplukt (oftewel grote ijspegels van een dak afgetrokken en daar wat stukjes afgebeten) en verder genikst. ’s Avonds was het nog slecht weer en hebben we geen Noorderlicht gezien.
Filmpje dag 6: http://www.youtube.com/watch?v=1INfynu_47I
Woensdag 6-3.
De zevende en laatste dag op de sneeuwscooter. Nigel zou ons de Kangos omgeving laten zien en ons kennis laten maken met diepe sneeuw. Het was dan ook een SUPER dag. De zon scheen lekker. We zijn de hoogste berg (/heuvel) bij Kangos opgegaan, met een mooi uitzicht. Over krappe paadjes met laag overhangende bomen gekronkeld. We hebben over een stuk gereden waar we sprongetjes konden maken over de wat grotere hobbels. En we hebben ons uitgeleefd in de diepe sneeuw. Zo makkelijk is dat nog niet, je moet (vergelijkbaar met in de bergen) hangen aan een kant om de sneeuwscooter überhaupt een beetje die kant op te laten gaan. Met alleen sturen gaat die gewoon rechtdoor. En je kan dan vast komen te zitten. Of als je te lomp probeert te doen er vanaf vallen… Wat we ook uitgeprobeerd hebben is dat de maximale snelheid in die diepe sneeuw ‘maar’ 80 km/u is. We hebben die dag precies 111 km gemaakt, maar het was eigenlijk te weinig. Het was gewoon een echt super vette gave coole laatste dag. En dat vonden we erg jammer. De afsluiting van die dag was ook goed. Eerst had Lena weer lekker gekookt. Daarna hoopten we op Noorderlicht, maar het sneeuwde. Arina en ik zaten met 4 Belgen tot laat te wachten. 1 voor 1 gingen ze naar bed. Arina wilde ook naar bed gaan, want het was toch al 23:30, maar ik zei dat we nog even moesten wachten. Even later kreeg ik het warm (we hadden ter voorbereiding de warme kleding al de hele tijd aan) en ben ik even naar buiten gelopen. Het sneeuwde wel nog licht, maar het was helder. Toen zijn we snel genoeg naar buiten gelopen en naar een meer om daar te kijken, en inderdaad; daar zagen we snel genoeg het Noorderlicht. Ik ben toen terug gerend om een Belgisch stel, Katrin en Rudi, wakker te maken.
Ze waren uiteindelijk erg dankbaar, want het was een mooi Noorderlicht. Nog altijd niet zo helder als we vorig jaar gezien hadden, maar wel heel mooi dansend. Het was ook de laatste avond voor die Belgen en die waren eigenlijk speciaal voor het Noorderlicht gekomen. Katrin was ons sowieso al dankbaar, want we hadden haar de avond ervoor overtuigd dat ze die dag ook zelf op de sneeuwscooter moest rijden en niet alleen maar achterop zitten, en dat heeft ze gedaan. Met veel plezier.
Deze laatste dag, met alles wat we gezien en gedaan hadden, was voor mij de beste dag.
De filmpjes kunnen wellicht een indruk geven, en omdat het zo’n super dag was, had ik anderhalf uur aan film en heb ik dit niet minder kunnen maken dan 4 korte filmpjes:
http://www.youtube.com/watch?v=apzw5eKiQhk , http://www.youtube.com/watch?v=ZIWqgTLV8fE , http://www.youtube.com/watch?v=czDgzUQihQU , http://www.youtube.com/watch?v=S7xsHOgkFbo
Vergeet ik bijna te vertellen, dat ik helaas iedere dag minimaal een keer onderweg moest plassen. En ik kan je vertellen dat met al die lagen omlaag (en de jas uit, want de broek had bretels), hangend achter de sneeuwscooter (op de track, want anders zou ik tot aan de billen wegzakken in de sneeuw) het af en toe toch best behoorlijk fris was tijdens het maken van die gele kuiltjes in de sneeuw…
Al met al een geweldige reis weer en we wilden wel langer blijven. We hebben nog geprobeerd met een stel Amerikanen, die 3 dagen kwamen sneeuwscooteren, te ruilen, maar die wilden dat (heel vreemd) niet. Dus eigenlijk behoorlijk depressief zijn we weer naar huis gegaan.
En als je dan op Schiphol aankomt en het is +10 graden, heb je het ineens toch ijskoud. En wat stinkt ons land dan toch, als je zo lang in die frisse lucht bent geweest.
(Voor het gemak, hier zijn alle filmpjes terug te vinden: http://www.youtube.com/channel/UCFlFQIaVa7rcFMpe6lti1fg)
Skoterlivet 