Ik ben altijd al een tijdje licht zenuwachtig en dat wordt als ik samen met Arina alleen maar erger. Dan fokken we elkaar behoorlijk op… Zodra we dan in Big River Camp (BRC) zijn wordt het nog wat erger, vooral vlak voor het slapen gaan die eerste nacht. En dat blijft dan totdat we de eerste meters met de sneeuwscooter hebben gemaakt.
Altijd spannend weer die eerste keer.
Woensdag 5 februari 2020
De beruchte en vermoeiende reisdag.
Het is voor ons niet nodig, maar wel heel leuk, dat we weer werden opgehaald met de limo. Deze keer door Berne (eigenaar BRC) zelf. En gelijk in de aankomsthal een knuffel van hem. Voelt dan toch een beetje als thuiskomen.
Donderdag 6 februari 2020
Eerst maar eens lekker uitgeslapen.
We hebben de huurkleding die we nog nodig hadden (helm, beschermvest, handschoenen, skibrillen) uitgezocht en opgehaald. Deze spullen hangen en liggen in een soort grote paskamer/kledinghok. Omdat we er toch waren en de boel uit moesten zoeken (oa de juiste handschoenen) (en niks beters te doen hadden) hebben we daar een ander opgeruimd, onder andere de handschoenen soort bij soort maat bij maat. (Dan hoefde de medewerkers van Berne dat niet te doen en het is wel zo prettig voor de volgende huurders.)
De helm heb ik het mogen uitzoeken uit de winkel, niks van het huurspul paste me goed.
Later hebben we een kort wandelingetje gemaakt.
De Summit Experts staan klaar!
In de avond hebben we leuk gekletst met een gast, Jocke.
Uiteindelijk zijn we vroeg naar bed gegaan en ik had barstende koppijn (zal wel spanning zijn geweest).
Vrijdag 7 februari 2020
’s Morgens waren we eigenlijk nog behoorlijk moe en is zelfs Thomas met zijn nieuwe Ski-Doo Expedition 850 E-TEC Xtrem ook nog flink vast komen te zitten.
’s Middags ging het goed.
Zelf wel flink vast komen zitten maar Thomas kwam niet terug. Uiteindelijk dus toch zelf los kunnen komen met behulp van Arina (dmv een ‘ski pull’) (en een beetje graven).
Thomas bleek op ons te wachten. Hij had niet door dat er iemand vast zat.
’s Avonds weer wat gepraat met Jocke en kennisgemaakt met Dennis.
En later die avond zijn we naar de caravan van Chrille en Stefan gegaan, want die waren gekomen.
https://youtu.be/Pum2wh_hRLY
https://youtu.be/FkxaC_rRT0s
Zaterdag 8 februari 2020
Het was een superleuke en mooie dag
Er waren 3 anderen mee die we nog niet kenden, Peter en nog 2 jongens.
We moesten in het spoor van Thomas rijden zodat anderen niet konden ontdekken waar we heen gingen, Namelijk een mooie fijne plek. Het was een gebied met voor elk wat wils en alles was mogelijk op elk niveau. Ik heb daar oa kunnen sidehillen, boondocken, hillclimben, etc. Echt alles was daar te oefenen.
De trail (pad) terug was k*t, veel bobbels en erg vermoeiend.
Daarna zijn we met Stefan en Chrille de Spa in gegaan en later samen gegeten. We kregen pyttipanna. Een uitgebreid eenpansgerecht met gebakken ei erop. Erg lekker.
En gezellig. David van Attacus was ook nog kort geweest.
https://youtu.be/Uzt4KRLA9y4
https://youtu.be/FowetC9r1mk
Zondag 9 februari 2020
Peter wilde mee maar het was uiteindelijk te laat en hij moest gaan. Erik (was vorig jaar ook al mee en helpt ons soms nog beter dan Thomas) en Karo(lina) (de vrouw van Erik) zijn wel mee gegaan.
Het was een super dag. Maar helaas kwam Karo vast te zitten…
We kwamen uit al een moeilijk stuk, uit een bos, veel vast zitten tussen de bomen. Toen kwam een volgend lastig stuk, maar Thomas, Arina en ik waren er veilig doorheen gekomen en waren alweer achter een volgend heuveltje met bosje.
Maar het duurde heel lang voordat Erik en Karo kwamen, dus ging Thomas terug.
Arina en ik hebben eerst wat gewacht en zijn toen wat rond gaan rijden om een vervolg te vinden, want we stonden eigenlijk op een kleine opening tussen allemaal dicht bos. Ik ben toen ook weer die heuvel, waar we vandaag kwamen, opgegaan, maar van de ander kant en dat ging goed. Bovenop kon ik horen dat ze bezig waren, maar dacht er verder niks van, dus weer terug naar Arina.
Wij weer wachten, en samen bovenop die heuvel om eens te kijken. Daar geroepen of alles OK was. Roept Thomas terug dat als het kan we terug moeten komen om te helpen.
Nogmaals, we waren al op dat punt gekomen met behoorlijk veel moeite… Maar wij zijn toch veilig terug gekomen. En maar goed ook.
Want wat kwamen we tegen… En omgekeerde sneeuwscooter in een beekje. Karo had niet gezien dat een dip in de sneeuw een beek was eronder.
Thomas had eerst geprobeerd de sneeuwscooter eruit te krijgen door een kabel (of bungee) vast te maken aan zijn achterbumper en dan te trekken. Daarmee heeft hij zijn bumper eraf getrokken (terwijl die sneeuwscooter net een week oud was…) en is de vastzittende sneeuwscooter achterover geslagen.
Toen wij kwamen, waren ze voornamelijk bezig met graven.
Daarna zijn we gaan trekken, met z’n vijven, met de kabel/bungee aan de sneeuwscooter. Eerst de sneeuwscooter weer goed om en daarna een heel stuk de beek uit. Het laatste stuk heeft Thomas hem er toch eruit kunnen rijden.
Erik had natte voeten en Arina ook een voet, bij het te voet proberen over te steken van die beek, wat net niet goed ging. Ik moest dus met de sneeuwscooter. Dat ging OK. Alleen moest ik daarna ook weer met die sneeuwscooter nog ’n keer over die beek (wel op een andere plek), maar ook dat is goed gegaan.
We zijn erg lang bezig geweest zo’n 2u.
Iedereen was doodmoe, dus lunch.
De Boondocker DS van Karo werd omgedoopt naar Sinkdocker Deep Stuck, maar is het gelukkig wel blijven doen. Erik is in de dagen erna nog mee geweest en telkens op die, om die ook echt goed te gebruiken en alles eruit te verhitten en alles doet het.
Als ie 1 cm lager was gekomen in het water, was er water via de uitlaat naar binnen gekomen en was ie zeer waarschijnlijk dood geweest.
Daarna toch weer verder, richting de trail.
En dat verder was ook nog weer lastig, spannend en leuk. Zo was Thomas als eerste weer in dat open stuk en was al gelijk weer verder gegaan. Maar er waren dus allerlei sporen, gemaakt door mij en Arina. Erik ging die sporen na, allemaal die van mij. Die kwam op 2 punten ook nog goed vast te zitten… maar kwam wel zelf los. Die mannen hebben toch net meer techniek en vooral kracht om in die situaties toch weer zelf los te komen. Maar dat was dus in mijn spoor, op diezelfde punten had ik ook bijna vast gezeten, maar ook telkens zelf net verder kunnen komen. Dat was in een stukje waar veel takken/kleine boompjes en zo stond, dus heel veel diepe zachte sneeuw. Af en toe kwam ik dus echt diep te zitten, maar met flink gas net vooruit kunnen komen. Het was ook telkens boompje links, boompje rechts, oh, wacht, boompje er recht voor, dus de sneeuwscooter kantelen om die links of rechts van de sneeuwscooter te krijgen en dan zat er weer een boom recht voor.
Dus daar had Erik ook nog flink moeite mee. Later kreeg ik ook echt de complimenten van hem dat ik daar zelf uit was gekomen.
Wij zijn een meer overgegaan (volgens mij het lakavattnet) en naar hoogspanningslijnen/-masten. Dat was steil en zwaar en moeilijk en we zaten geregeld vast, maar wel echt super om te doen. Het was heel leerzaam en niveau verhogend, we moesten onder andere sidehillen (een keer zelfs ‘wrong foot forward’) en hillclimben.
Voor het eten hebben we gezellig zitten kletsen met Kim, de kok, Stefan, Chrille en Lucas (een medewerker waar we vorig jaar ook al wat mee gepraat hadden, hij spreekt een beetje Nederlands en heeft een Nederlandse vriendin), totdat Kim vroeg of hij ons eten niet klaar moest maken. En dus hebben we weer lekker gegeten samen met Stefan en Chrille. Erik zat erbij maar had al gegeten.
Na het eten is Erik gegaan en is het nog een lange en gezellige avond geweest samen met Stefan en Chrille.
https://youtu.be/PoFtm2mbWp4
https://youtu.be/tZflzbMfc_k
Maandag 10 februari 2020
Erik ging mee en nog iemand van Big River Camp (op een Yamaha 4-stroke 141”), naar de plek waar we zaterdag ook waren geweest.
Helaas hebben we vrij weinig gedaan want de ‘Yamaha Guy’ zat snel vast en Thomas heeft hem uiteindelijk met heel veel moeite los gekregen.
Daarna moest hij maar terug naar BRC.
Wij zijn verder gaan met een afdaling naar een meer. Die afdaling was leuk maar moeilijk en zwaar. Ik zat gelukkig telkens net niet vast, maar Arina helaas wel vaak. Wel kwam ik vast te zitten in een boom maar na wat takken los te trekken en een paar weg te zagen kwam ik uiteindelijk los. Ik was trots op mezelf, maar zag dat Arina in de volgende boom staan, met de sneeuwscooter ondersteboven. Het was gelukkig niks ernstig en Erik was haar aan het helpen. (Thomas was al op het meer.)
Na ook het loskomen van Arina hebben we geluncht.
Daarna het meer op en een makkelijke route terug.
https://youtu.be/9htNPT2vmdQ
https://youtu.be/MpAsJ8bJR7Q
Dinsdag 11 februari 2020
We waren deze keer met Thomas, Erik en Janne (iemand die af en toe gidst voor BRC, hij reed een Ski-Doo/Lynx Ranger 49 Rotax 600 H.O. E-tec)
We zouden rustig aan doen, want we waren nog moe van gisteren… In het begin deden we dat ook over een fijn trail en een stukje bosweg naar een nieuw gebied om te spelen en oefenen.
Wel nog behoorlijk hard tegen een boom gereden, maar op zo’n manier dat er gelukkig geen schade was.
Het was er behoorlijk steil en heuvelachtig. Ik wilde er links langs, ik keek er links langs, en om dat steile stuk op te kunnen moest ik vol gas. Ik weet niet of ik nog een klein hobbeltje geraakt heb, een klein boompje, of gewoon verkeerde balans, maar ik vloog dus vol gas die boom in. Ongelooflijk dat er geen schade was.
Na het loskomen eerst weer een stukje naar beneden en vervolgens een stuk verder rechts langs de boom naar boven.
Daarna werd het pas echt moeilijk en zwaar. De sneeuw was heel diep, zeker 2 meter, en daardoor veel vast komen zitten.
Ook stukken moeten sidehillen (niet met ‘wrong foot forward’).
Dus eerst maar lunch voor we weer verder te gingen…
‘Verder’ bleek nog lastiger, met diepe sneeuw en veel bomen. Zelfs Thomas, Erik en Janne zaten af en toe vast.
Thomas en Erik waren Janne aan het helpen toen Arina flink vast zat en richting een boom stond. Arina en ik, namen (en hadden, want de mannen waren bezig…) de tijd om Arina’s sneeuwscooter weg te draaien van die boom. We hebben hem samen weg kunnen rijden en zijn toen doorgereden naar een trail (aan de overkant van een smal stuk van een meer). Toen mannen kwamen en we verder gingen kwamen we er alleen snel achter dat de trail uitkwam bij een nog open/niet dichtgevroren rivier… oeps… Erik moest een route gaan zoeken/maken, maar ‘die route’ dat was zo steil en schuin, als we dat zelf hadden gedaan, hadden we onder in de rivier gelegen. Dus hebben Thomas en Erik onze sneeuwscooters een stuk verder gereden en wij moesten lopend.
Daarna ging het weer. Het was vlak we konden boondocken en een lekker fijne trail!
Het was een zonnige dag geweest en dit was een mooie afsluiting.
Wel hadden we overal (spier)pijn en blauwe plekken.
Alledrie de mannen hebben ons goed geholpen en zich als gids gedragen.
Op een bepaald stukje kwam Janne ons weer helpen, met een ‘ski pull’, dus als je vast zit even aan de ski trekken terwijl je flink gas geeft en beweegt en je bent weer los. Janne deed het alleen net iets anders dan Erik en Thomas. Die stonden altijd een beetje veilig, beetje meer naar de zijkant, maar dan kun je natuurlijk minder kracht uitoefenen. Janne stond meer ervoor. Dus af en toe reden Arina of ik Janne bijna omver als die ons hielp… Moesten we echt bij opletten. Het is natuurlijk telkens net goed gegaan, maar op een gegeven moment vertelden we Erik en Thomas dat we Janne telkens omver reden. Dus werd het dat we gerust wel een gids konden missen, ze waren nu toch met 3. Dus wij al dat we er dan gerust 2 mochten verliezen, want met één kwamen we wel verder. Toen heb ik gezegd dat dat dan Erik moest zijn, wel hard genoeg gezegd dat Thomas het ook zou horen. Iedereen hard lachen natuurlijk. En dan zegt Erik (wel iets zachter) tegen mij ‘dat zei je vorig jaar ook al’… Hahahaha.
Niks mis met Thomas hoor, hij is echt de gids in de pure zin van het woord, hij weet te rijden naar de juiste plekken, ook al doet hij dat veelal ‘blind’. We rijden ergens het pad af, volgen dan een richting, (vaak weet hij wel een bepaald gebied om dan heen te gaan,) en dan op het kompas weer terug, of via herkenningspunten, zoals de rivier of de elektriciteitspalen.
Erik is wat ‘liever’ in het helpen van ons, iets geduldiger, waardoor het soms beter lukt. (Alhoewel hij tegen zijn vrouw heel anders was tijdens het sneeuwscooterrijden…)
En toen zat het er helaas alweer op. De dag erna weer naar huis.
https://youtu.be/hHLvklFyqLk
https://youtu.be/-ECqnqiYrRM
https://youtu.be/c5rROgEiUlg
Dit jaar voor het eerst sinds lange tijd schadevrij. Ook al ben ik een aantal bomen ingereden. Maar blijkbaar op zo’n manieren dat er geen schade is ontstaan.
Ik heb ook dingen gedaan die ik niet gedacht had te kunnen doen. Het was echt grensverleggend. Zwaar, maar oh zo leuk. (Achteraf, niet altijd in die momenten… ;-))
’s Avonds was het ook erg gezellig. Deze keer meer van het ‘sociale gebeuren’ om ons sneeuwscooterrijden heen genoten.
Zo waren op vrijdag, zaterdag en zondag Stefan en Chrille er (vorig jaar was Ronny erbij, maar die kon dit jaar niet, want hij had last van een ischias). Achteraf bleek dat zij speciaal voor ons gekomen waren, want eigenlijk konden ze niet, ivm werk en waren zelfs alle vluchten van Stockholm naar Are/Östersund vol geboekt en zijn ze met de auto gekomen (7 uur rijden)… We hebben iedere avond gezellig samen met hun gegeten.
Donderdag en vrijdag hebben we gekletst met Jocke en later op vrijdag met Dennis.
Zaterdag hadden we naar 3 ‘feestjes’ kunnen gaan: We konden weer met Stefan en Chrille de caravan in om daar wat te drinken. We werden uitgenodigd om naar een huisje aan de rivier (wat bij BRC hoort) te gaan, waar de mannen van Attacus zaten (die we het eerste jaar ontmoet hadden). En later gingen Erik en Karo naar het huis van Bernt, de broer van Berne, die gingen daar koffie met sterke drank drinken en vroegen ons mee. Uiteindelijk zijn we op tijd naar bed gegaan, want het was de avond ervoor al laat geworden.
Zondag was het alsof we bij ‘het meubilair’ hoorden, met het gezellig samen zitten met Lucas, Kim, Erik, Chrille en Stefan. En het heel laat gemaakt…
En alle BRC-medewerkers kenden ons nu al wel en maakten allemaal wel hier en daar een praatje met ons.
We voelden ons er echt thuis!
Ook met alle andere mannen (en Karolina!) die meegingen met het sneeuwscooterrijden was het gezellig. En de meesten hebben ons ook erg goed geholpen.
Op de terugweg was mijn tas ineens 2 Kg zwaarder en ik heb geen idee waardoor.
En het was vies waterkoud in mijn eigen bed. Ik moest zelf het elektrisch deken aanzetten, zo koud had ik het. Daar had ik in Zweden geen last van… Blijkbaar heb ik liever -15 dan +6…
Oh en ik was afgevallen. Ik had redelijk wat spierballen weer, en moest mijn riem strakker zetten. Het was ook vaak behoorlijk zweten op de sneeuwscooters. Echt hard werken. En al helemaal als je dan een paar keer goed vast komt te zitten…
Al met al een geweldige vakantie. En we willen natuurlijk weer.
Hopelijk gooit Corona geen roet in het eten.
Skoterlivet 